Blog

De verscholen gevel

Wie kent ze niet, de foto’s van verscholen daktuinen? Intieme wereldjes tussen dakpannen, grinddaken en schoorstenen. Af en toe gepresenteerd aan de straat door een nauwelijks zichtbaar boompje of parasol. Of juist in vol ornaat gepresenteerd aan haar hogere buren welke met enig gêne of wellicht juist jaloezie, het privéwereldje bewonderen. Wereldjes die nog niet lang geleden alleen via luchtfoto’s of televisieprogramma’s als ‘Nederland van Boven’ aan het grote onwetende publiek werden getoond en nu zelfs door onder andere Google Earth voor iedereen geen geheimen meer kent.

Deze werelden, of in de terminologie van vakidioten: daklandschappen, hebben mij altijd al gefascineerd. Robert de Niro in Godfather II, die vluchtend na zijn eerste moord rent over de daken van New York. Of recenter in The Bourne Ultimatum waar Jason Bourne op het dak achtervolgt wordt door de politie. Maar ook daken voor geheime smokkelroutes of voor geheime afspraakjes met je buurmeisje om te genieten van de sterren. Zelfs Superman maakte indruk op Lois Lane door haar mee te nemen naar het dak van de Herald Tribune. Pas later nam die uitslover haar mee vliegen.

Unieke wereld
Kortom, er is voor velen een wereld open gegaan die mij sinds mijn jeugd al intrigeerde. Het kon dan ook niet anders dan dat ik in mijn praktijk als architect het dak als een te ontwerpen vijfde gevel ben gaan zien. Een gevel voor zowel het publieke domein als het openbare. Soms verborgen en dan weer op een voyeuristische wijze zich tonend aan de directe buren. Daken met terrassen, bomen, wildflowers, moestuintjes, tomatenkastjes en zelfs een heel berkenbos. Niks is te gek of we verzinnen het. Niet alleen maar vanwege de huidige populaire duurzame aspecten als ‘waterberging’ en ‘flora en fauna’, maar gewoon omdat het een ongekend fantastisch woon- en werkklimaat biedt. Zelfs bij beperkte budgetten, zijn met minimale middelen een unieke wereld te creëren.

Teletubbiedorp
Zo hebben we in Zoetermeer een patiodorp gemaakt die met glooiende daken aansluit op haar omgeving. Er is zo een beeld ontstaan van een ‘opgetild groen tapijt’. Door de stedenbouwkundige destijds een ‘Teletubbiedorp’ genoemd. Voor mij een compliment dus! Wonen zoals een kind het wil en voelt! In dit dak zijn patio’s aangebracht als privébuitenruimten en lichtbronnen naar de aansluitende woon- en slaapkamers. Het dak is uiteraard het domein geworden van de bewoners en is bebouwd met dakstudio’s en tomatenkastjes.

In het centrum van Rotterdam naast de Laurenskerk, hebben we in een groot stedelijk woonblok van 231 woningen op een ondergrondse parkeergarage een bos laten aanbrengen van 100 reeds halfvolgroeide berken. Binnenkomend vanaf de kille en verharde Binnenrotte, stap je werkelijk een ongekend natuurgebied binnen.Tevens in Rotterdam, tegenover de Laurenskerk, zijn we bezig met twee woongebouwen voor studenten die voorzien worden van collectieve terrassen, moestuinen en een voor diverse gelegenheden te gebruiken plantenkas. Dit alles grotendeels zichtbaar voor het winkelend publiek, zodat ik hopelijk anderen kan besmetten met de verwondering die ik van jongs af aan al heb voor daktuinen.

Auteur
Ir. Sjoerd M.X. Berghuis
Architect stedenbouwkundige en partner-directeur, KLUNDER ARCHITECTEN

Meer weten?

Neem contact op Hans Mutsaers
h.mutsaers@zoontjens.nl
+31 6 51 29 72 42